நாங்கள் அப்போது பொன்னகரம் - போஸ்ட் ஆபீஸ் தெருவில் இருந்தோம். அந்தத் தெருவில் இருந்த 2, 3 பெரிய வீடுகளில் எங்கள் வீடும் ஒன்று. மன்னிக்கவும். எங்கள் வீடு என்றா சொன்னேன்... இல்லை இல்லை...
வீட்டுக்காரர் வீடு பெரியது. பெரிய வீடு என்ற வர்ணனை எங்கள் வீட்டுக்கு பொருந்தாது. ரோட்டைப் பார்த்தபடி இருக்கும் வீட்டின் பின்புறத்தில் அவுட் அவுஸ் போல ஒண்டுக்குடித்தன ஓட்டு வீடுகள் இருந்தன. அதில் ஒரு ஒண்டுக்குடித்தன வீட்டில் தான் நாங்கள் வாடகைக்கு குடி இருந்தோம். இந்த ஒன்டுக்குடித்தனங்களுக்கு என தனி வாசல். பெரிய வீட்டை ஒட்டிய சந்தின் வழி சென்று பின் புறமாக நுழைய வேண்டும். ஒரு சனிக்கிழமை காலை வீட்டில் என் நோட்டுப்புத்தகத்தில் எதோ கிறுக்கிக் கொண்டிருந்தேன்.
"வந்துட்டாண்டா உன் பிரண்டு....போ...." அம்மா இப்படி அலறினால் கணேசன் வந்திருக்கிறான் என்று அர்த்தம்.
"போயி ஊர் சுத்தித் திரிஞ்சிட்டு விளக்கு வைக்கும் போது வா... வந்து பசிக்குதுன்னு மட்டும் கேட்ட...விளக்கு மாறு பிஞ்சிரும்"...
அம்மா எப்போதும் இப்படித்தான். என் நண்பர்களை பிடிக்கவே பிடிக்காது அவர்களுக்கு. டவுசர் மாத்திக்கொண்டு கிளம்பினேன்.
"டேய்.... டேய்... சாப்பிட்டு போடா..." குரலை உதாசீனம் செய்து வெளியே வந்தேன். கோனார் தமிழ் உரையை கையில் வைத்துக் கொண்டு கணேசன் நின்றிருந்தான்.
"இதை எதுக்குடா கொண்டு வந்த"
"அப்புறம் வீட்டுல இருந்து கிளம்ப எதாவது காரணம் சொல்ல வேணாம்? தமிழ் பரீட்சைக்கு படிக்க போறேன்னு சொல்லிட்டு வந்தேன்"
"சரி வா... காளிதாஸ் வீட்டுக்கு போலாம்"...
காளிதாஸ் - வீட்டுக்கு சொந்தக்காரர். பெரிய வீட்டுக்கு "மீரா பவனம்" என்று ஒரு பெயர் இருந்தாலும், நாங்கள் எப்போதும் காளிதாஸ் வீடு என்று தான் சொல்வோம்.
இரண்டு அறைகள் மட்டும் கொண்டிருந்த எங்கள் ஓட்டு வீடு, இந்தக் கதையில் அவ்வளவு முக்கியம் இல்லை. வீடுக்காரருடைய பெரிய வீடு தான், இக்கதையின் ஹீரோ. அதைப் பற்றி நீங்கள் அவசியம் தெரிந்து கொள்ள வேண்டும்.
"மீரா பவனம்" பெயருக்கேற்ற கம்பீரம் அதன் தோற்றத்திலும் இருக்கவே செய்தது. பெரிய காம்பவுண்டு சுவர்கள். தரையில் இருந்து 15 படிக்கட்டுகளில் வாசல். வெளி வாசலில் இரும்பில் க்ரில் கேட். படிக்கட்டின் இரு மருங்கிலும் பெயர் தெரியாத மரங்கள்..ஒரே மாதிரி தோற்றத்தில்...... வலது மூலையில் மட்டும் ஒரு ஒற்றைத் தென்னை மரம். இவை அனைத்தும் காம்பவுண்டுக்கு உள்ளேயே. படிகளுக்கு இரு புறமும் இருக்கும் வெளி தான் எங்கள் விளையாட்டுக்களம். வலது பக்க சாளரம் வழியே உள்ளிருந்து மரத்தடிக்கு வரும் எர்த்திங் கம்பியைத் தொட்டால் மெலிதாக, மிக மெலிதாக ஒரு ஷாக் உடம்பில் ஓடி பற்கள் கட கட கட வென ஆடும்... எங்களுக்கு பிடித்த விளையாட்டு.
"இன்னிக்கி என்ன வெளாட்டுடா வெளாடலாம்?"
"முதல்ல கொஞ்ச நேரம் இப்படி உக்காருவோம்.. அப்புறமா வெளாடலாம்."...
படிகளில் அமர்ந்தோம்... அப்போது தான் கவனித்தேன். நேற்று போட்ட லைட்டை அணைக்கவே இல்லை. வீட்டுக்காரர் தன குடும்பத்தோடு வேறு ஊரில் இருந்தார். அவர் பசங்களுக்கு விடுமுறை வந்தாலோ அல்லது வேறு எதாவது விசேஷம் என்றாலோ தான் இங்கே வருவார். அதுவரை பெரிய வீடு பூட்டித்தான் கிடக்கும். பெரிய பக்திமான் அவர். கடவுள் காரியங்களுக்கு அள்ளியும், மற்ற காரியம் என்றால் கிள்ளியும் கொடுக்கும் தயாளன். மாலை வேளைகளில் வீட்டில் விளக்கு எரியாவிட்டால் ஸ்ரீதேவி வீட்டை விட்டுப் போய் விடுவாள் என்பதாலும், எங்கள் வீட்டுக்காரருக்கு ஸ்ரீதேவியை வைத்துக் கொள்ள ஆசை இருந்ததாலும் வீட்டில் யாரும் இல்லாவிட்டாலும் தினசரி சாயங்காலம் பெரிய வீட்டு ஹாலில் லைட் போட்டு, காலையில் அணைத்து விடுவது வழக்கம் ஆயிற்று.
நீண்ட நாள் நண்பர் என்பதால், இந்த உதவியை (லைட் போட்டு அணைப்பது) தொடர்ந்து செய்து வருமாறு என் அப்பாவிடம் கேட்டுக் கொள்ளப்பட்டிருந்தது. லைட் ஸ்விட்ச் கைக்கு எட்டும் அளவுக்கு வளர்ந்ததும் அந்தப் பெரும் பொறுப்பு என் தலையில் விழுந்தது. காம்பவுண்ட் கேட், உள்ளே வாசல் கதவு இரண்டின் சாவிகளும் என்னிடம் இருக்கும்.
லைட்டை அனைத்து விட்டு வந்தேன். எதோ தீவிர யோசனையில் இருப்பவன் போல எங்கோ வெறித்துப் பார்த்த படி அமர்ந்து இருந்தான் கணேசன்.
"என்னடா யோசனை"
"ஒன்னும் இல்லடா... இந்த மல்லிகா அக்கா இல்ல.. அது உன்னை வீட்டுக்கு வரச் சொல்லுச்சி... சொல்ல மறந்துட்டேன்டா "..
"அடப்பாவி..." ஓங்கி நடு முதுகில் நச்சென்று ஒன்று வைத்தேன். அவனை உடனே வெளியே தள்ளி நானும் வெளியேறி கதவைப் பூட்டினேன்.... மானசீக ஸ்கூட்டரை உதைத்து மல்லிகா அக்கா வீட்டை அடைந்தேன்.
"பூ பறிக்கவா கூப்பிட்ட?"......
"ஆமா டா, சீக்கிரம் வா... அம்மா வெளில போயிருக்குது.. அது வர்றதுக்குள்ள பூ பறிச்சிட்டு வந்திருவோம், என்ன?"
"ம்....."
மறுபடியும் காளிதாஸ் வீடு.... அக்கம் பக்கம் பார்த்து விட்டு படாரென உள்ளே நுழைந்தோம்... உடனே கேட்டை இழுத்துப் பூட்டிவிட்டு, இடது பக்க மாற நிழலில் அமர்ந்தோம். மல்லிகா அக்கா அவசரப்படுத்தினாள்.
"டேய்.. சீக்கிரம் பூ பறிச்சிட்டு போலாம்டா..."
நெஞ்சு படபடக்க, கை காலெல்லாம் மெலிதாக நடுங்கத் தொடங்கி இருந்தது.... மல்லிகா அக்கா என் கையைப் பிடித்து அவள் சட்டைக்கு மேல், மார்பில் வைத்துக் கொண்டாள்.. ஆதரவாக அணைத்து காதுகளில் கிசுகிசுத்தாள்...
"பயப்படாதடா...."
சொல்லிக் கொண்டே தன் சட்டையை உயர்த்தி என் கையை உள்ளே ஒரு பக்க மார்புடன் சேர்த்து அழுத்திப் பிடித்து, கண்களை மூடிக் கொண்டாள்.
----- தொடரும்-------
